امیر گفت:

این روزا خیلی غیر منتظره‌م
آروم تو ذهن مضطربم
محکمم که واستادم و مشت میزنم قفلم و پشت سر هم
خارشو گاییدم هرچی دوس داشتی شد غدقن
اگه محو طوفانی هرچی نور خواستی پشت سر من بیا سختشو رفتم مطمئنم
فرکانساتو تغییر میدن به هرکی دوس داری زنجیر میبندن
ولی وحشی میکنن وقتی سمی به هر نحوی نزدیک میشن
به اون اهلی هم شمشیر میبندم که هر روز منو غمگین میکرد
برا همینه تو آینه قدی، یه مرد بی رحمو درویش دیدم
میگفت خودت دیدم تو میدون، هیجان برد و قهرمانی روبروته امروز
پر فلشه تو چشت و محبوبیت اضافه میشه با مشت و با هر عرق بدنتون
میره رو ب رشد، میره روی پل، بگو چیه قفل، انرژیه برد به تو میده شوک
ترکیده مخ ولی راه مونده خاموش نمیکنیمش که آسون شه
نمیدونه یه بی تابم، تو یه جاده ی بیمار
بتاب به ایمانم که بی صدات نمیتازم
نگام که مینداختی بیتاب ادامه میدادم
وقتی آسمون دل تیر و تاره باز ستاره میسازم
تورو تو ماه نمیشناسن، خودمو تو چاه نمیندازم
درصد شونه هامه تا تش، با عطرت روزگارو ساختم
از صفر تو خونه های آخر، نقشه ی کوسه ها به باد رفت
از وقتی کودتا به پا کردی تو قلبم باز ادامه دادم
کافر به کیش خود پندارد، همینقد بگو و بعد بسپار حرف
اگه نمیمونم چون ارزش دارم ولی اگه موندم بوده قلبت با من
کل دایره رو ابری گشتم، رو نخ راه رفتم تا ابریشم شم
هرکی بد میکرد صبر میکردم، خدام میبخشید منم میبخشم
قلمم ساکت، رقص سایه‌ش رو کاغذ باطله
داره منو تحریک میکنه که یه جهنم امشب روی کاغذ باشه
به رویاها باور داشتم اما دنیارو آب برداشته
کجا بریم وقتی سرنوشت دست کمانگیر و آذر ماهه
وقتی که روح ما در حال سقوطه نمیخواد از خوابم پاشه
خشت رو خشت تو هر دشتی گذاشتیم و عصری شدیم پر از آهن پاره
اونی که چشماش از هممون بهتر میبینه یه کور مادرزاده
منجی همونه که هردفعه پاش روی زمین بوده شاهرگ داده
حقیقت دنیارو بهتر میکنه، داره مرده‌ت واسه زنده‌ت میدوئه
مردم سال هاست قربانی شدن، این ملت تو کون اون ملت میکنه
عطشش تشنش میکنه و مرد سرآبه و عشقم میکنه
برا چیزایی که با یه چشم به هم زدن از دست میده کش ور میخوره
خدایانی که واقعی نیستن و ملاهایی که ظالم و دیون
گمراهایی که فاصله گیجن و اطمینان دارن خالقو دیدن
این بار شدیم از تو عوض، اونا که خون دادن همخونمن
هرروز تو پیاده رو یکی شبیهشون رد میشه از اونورم
از همیشه مجنون ترم، قلم برداشتم افسون نشم
اول به خودم دستور بدم که بلند شم ترسو فرمون ندم
حتی اگه شده گردون فلج، از دیو ها پر شده هفت دون سرم
چشم برنمیداریم از رو هدف ، آهنگ که انبوهه دردوی همه‌س
نمیدونه یه بی تابم، تو یه جاده ی بیمار
بتاب به ایمانم که بی صدات نمیتازم
نگام که مینداختی بیتاب ادامه میدادم
وقتی آسمون دل تیر و تاره باز ستاره میسازم
تورو تو ماه نمیشناسن، خودمو تو چاه نمیندازم
درصد شونه هامه تا تش، با عطرت روزگارو ساختم
از صفر تو خونه های آخر، نقشه ی کوسه ها به باد رفت
از وقتی کودتا به پا کردی تو قلبم باز ادامه دادم